In Esfahan parkeren we de auto op de parkeerplaats van de bioscoop. De stad zelf is erg mooi en in de locale moskee worden we aangesproken door een Imam of hij ons kan bekeren tot de Islam. De meeste van jullie weten dat daar wat meer voor nodig is dan vrouwen in hoofddoeken en een verbod op bier om ons (en vooral Bram) te laten bekeren tot de Islam. We blijven vriendelijk en geven de man wat tips hoe hij andere Nederlanders kan bekeren. De voornaamste is: ‘Blijfvooral in Iran’.
Omdat we nog steeds zitten te wachten op ons Turkmeense visum besluiten we verder zuidwaarts te gaan. De Turkmeense ambassade geeft ons elke dag aan de volgende dag terug te kunnen bellen. Uiteindelijk krijgen we na 9 dagen wachten te horen dat we het visum op mogen halen. Bij de ambassade aangekomen zien we een briefje dat deze gesloten is voor de komende twee dagen. We denken dat de ambassadeur een kater heeft want via de diplomatieke post kun je heel wat versturen. Na wat gebonk op de deur en gemorrel aan de deur gaat het luikje toch open en na het betalen van 110 $ hebben we onze visa. We hebben erg genoten van de gastvrijheid van iedereen in Iran maar voor nu is het motto: ‘Wegwezen uit Iran en op naar het volgende land waar we weer bier mogen drinken!’
De grens tussen Iran en Turkmenistan gebruiken we om wat service aan de auto te verrichten. We staan in de tuin van een hotel en zowel de locale herder als geldwisselaar vinden het reuze interressant om te zien hoe Bram de wiellagers stelt. Doordat hij constant moet opletten of men er niet met zn gereedschap en reserveonderdelen vandoor gaat breekt in een onoplettend moment de punt van de bijtel af en blijft steken achter de wiellager. Na wat gevloek en het verjagen van de herder en zijn schapen lukt het om de punt er in zn geheel uit te vissen en na het rechtslaan van de lagerschaal kunnen we verder met de service.
Om de kruiskoppeling te smeren krikken we de auto omhoog. Dit gaat prima totdat we erachter komen dat de krik (Hi Jack) in de hoogste
stand blijft staan. We hebben dus nu een auto die gereed is voor vertrek maar met 1 wiel op de krik staat. Gelukkig hebben we nog een andere krik bij ons want in de gebruiksaanwijzing van de Hi JAck
staat: Als de krik blijft hangen met een lading erop, breng hem naar de service…..
Bram flikkert het ding uiteindelijk woest de woestijn in maar Anouk bewaart de rust en pikt het ding op om in Amerika weg te brengen voor reparatie.
De grens zelf kostte ons 3 uur en los van het feit dat we 16 (zestien) loketten langs moesten voor stempels en desinfectie tax verliep deze zonder problemen. De desinfectie van de auto bestond uit het wakker maken van een grenswacht, het betalen van wat dollars en de beste man weer weltrusten wensen.
Na de grens reden we direct de hoofdstad Ashgabat binnen. Dit is een stad die werkelijk met niets te vergelijken is. Het lijkt wel een marmeren jungle vol protserige overheidsgebouwen. Overal waar je kijkt zie je turquoise koepels, gouden standbeelden van de voormalige president (die zich destijds tot vader van alle Turkmenen heeft gekroond) en brede boulevards zonder auto’s. Op straat zien we alleen vrouwen, mannen lijken zich in de overheidsgebouwen te verschuilen. De vrouwen zijn allemaal traditioneel gekleed in lange kleurige jurken. Wel staat letterlijk op iedere hoek van de straat een politieagent die er voor zorgt dat wij geen foto’s nemen van gebouwen.
Lieve Arbo en Bootj,
Hahaha wat een enorm goede raad voor de imam in Iran. Goed verhaal!!
Veel succes met het oversteken van de grens, naar welk land eigenlijk hierna? Ik kan het niet meer volgen.
Hier alles goed, al heb ik vannacht geslapen alsof ik een Russische spiritusdrinker ben.
Overigens: als jullie spotberichten niet via de mail binnenkomen, kan ik ze op deze site bekijken want daar komen ze wel allemaal binnen: al krijg ik ze de laatste dagen weer met regelmaat in de mail.
klutsen betty serveert (chico, hoe heet dat bord ook alweer langs de A10 – de belangrijkste snelweg van NL?)
Betty Barclay
hmm.. zwaai-les, klinkt best gezellig!
Of zwaai-leraar… dat zou een relaxed bijbaantje zijn!
“Anouk verzorgt de lunch” ! Heel goed, maakt ze ook al hamburgers?
Op papendorp wordt nog steeds gewerkt en er rijdt alleen een 30 jarige blondine in een TT cabrio, de rest kan het niet betalen!
Er staan hier nog 3 schultenbrau blikken, die zullen er ook nog wel staan als je terugkomt.. ghehe
peaaace out
Owja, het is wit en het had een delerium, maar het doet het weer , leuk raadsel he 🙂
50 dagen onderweg! Hoe bevalt Oezbekistan? Zijn ze er allemaal zo streng als die grenswachter? Hier in Nederland is de zomer begonnen!
Wat een heerlijk verhaal weer, Bram en Anouk.
En trouwens…. we hebben een dochter. Haar naam is Amy. Ze is op 23 april om 22:41 uur geboren in het ziekenhuis in Tilburg met een keizersnede. Amy maakt het goed. Ze doet het goed op moedermelk. Is weer eens wat anders dan bier. Nietwaar Bram??? Oma Sna is super trots op haar 7e kleinkind. Wes, Stijn en ik genieten met volle teugen van haar.
groetjes Suus
p.s. ik zie toch nog te weinig bier. De 14% van het volgende bericht begint er meer op te lijken (en als je dan toch iets mee wil zeulen onderweg)
Hadden ze in Iran wel alcoholvrij bier? (daar is Vulkaan nu fan van :X) tis als een BH aan de waslijn… het beste is eruit.
Nazdrovje!!!