De vorige keer schreven we hoe tevreden we waren over Chili. Dat is gelukkig nog steeds zo al kunnen we niet echt wennen aan de siesta van 12.30 tot 16.00u. Gaan ze dan extra vroeg open en extra laat dicht? Was het maar waar! De Chilenen zullen het woord stress en burnout niet snel leren kennen maar daarom zijn het wellicht ook zo´n heerlijk relaxete mensen die ons overal te hulp schieten. Onze auto had uiteraard weer wat moeite met een nieuw land en we hadden een olie lek. Nu is dat normaal voor een Land Rover maar deze was wel in de categorie: F.O.R.S. We bestelden een nieuwe keerring in Santiago de Chili en moesten 5 dagen wachten op de aflevering.

Meteen werden we van de straat gehaald door de locale jeugd die met ons wilde drinken. Het was tenslotte 11.11.11. De volgende dag kwamen Rodrigo en zijn vrouw Perla ons ophalen want de voorzitter van de LR Club Patagonie had hen gebeld dat er toeristen gestrand waren. Dat is een uitstekend excuus om vlees op de grill te gooien en de flessen wijn open te trekken bij het huis van David, een andere LR vriend. Wat een vanzelfsprekende gastvrijheid weer. Steeds staan we verbaasd hierover. Zelf bier, wijn of vlees kopen? Vergeet het maar ´jullie zijn gasten, geen klanten´.

Chili zelf is prachtig met ontelbare meren, vulkanen en uiteraard de immer aanwezige Andes. Deze Andes zorgt er wel voor dat in Patagonie de zeelucht wordt tegengehouden en dat het dagelijks fors regent. Na 10 dagen regen besluiten we dan ook om de Andes over te steken naar de drogere kant in Argentinie. We overnachten op de grens aan de voet van een vulkaan en ´s ochtends zit onze auto onder een mooie laag as.
We bezoeken San Carlos de Bariloche wat vooral bekend staat als voormalig Nazi bolwerk, maar wellicht ook omdat Maxima en Willem er een huis hebben. Wij hebben zowel Dr Mengele als Maxima niet kunnen vinden dus we rijden gewoon verder naar het zuiden want dat is immers ons doel. Volgende keer meer over zuid Patagonie en de laatste kilometers!
aaahhhh “de laatste kilometers”…..?!?! komt er dan ECHT ooit een einde aan dit avontuur? dat wil er bij jullie vast net zo min in als bij mij! of zit er ergens in een klein achterdeurtje van jullie mind toch een heel klein beetje zin om lekker thuis te komen? naja, voorlopig nog maar even genieten van prachtig Patagonie, daar wil ik ook zo weer naar terug!! Nouk, zit er sterk over te denken om een gmail account te nemen, alleen omdat ik jaloers ben dat Marlijn het wel steeds lukt om met je te chatten! 😉 k blijf maar gewoon berichtjes sturen… 🙂 hele dikke knuffel!!
Hoi lieve Anouk en Bram,
Elke keer lees ik jullie bericht maar volgens mij heb ik nog niet eerder een reactie gegeven…
Maar beter laat dan nooit een tekstje geschreven :).
Fantastisch om te horen over jullie avonturen. Ik ben heel benieuwd hoe het jullie verder zal vergaan, of je soms nog aan NL denkt en hoe lang het nog zal duren.
Voor jullie waarschijnlijk ver-van-je-bed-show, maar hier begint de Sinterklaas spanning steeds hoger te stijgen.
Dus voor jullie dit kleine gedicht, om toch de stemming mee te krijgen :).
Liefs,
Sinternadia