What have you guys been doing in Iran?

De vorige keer berichtten we over onze laatste kilometers naar Buenos Aires. We boeken een vliegticket naar NY en we beseffen ineens dat dit officeel het einde van de reis betekent. Anouk heft het glas en zegt: ‘Bedankt Bram dat ik dit met je heb mogen doen.’ Bram is nog in de ontkenningsfase en zegt: ‘Het is nog niet voorbij, we moeten nog 25 kilometer naar het vliegveld rijden, eet eerst je empanada nu maar op.’

We landen op New York JFK en hebben een douanier met een ochtendhumeur. Omdat we niet getrouwd zijn moeten we apart in de rij en Anouk is de eerste stap van het proces al door totdat ze terug gestuurd wordt omdat de douane niet geloofd dat ze ook een ticket naar NL heeft. Die tickets zijn in het bezit van Bram en als hij deze komt brengen wordt hij meteen weer weggestuurd en krijgt op zijn lazer van de douane omdat hij ongeoorloofd de ‘lijn op de vloer’ heeft gepasseerd. Als Bram aan de beurt is vuurt de man vragen op hem af: What have you guys been doing in Iran? Als Bram zegt dat we daar met de auto naar toe zijn gereden kijkt hij naar hem aan alsof hij zich afvraagt of hij hem ter plekke neer moet schieten of deporteren. ‘Niemand rijdt vrijwillig met de auto naar Iran en hoe we dit financieren’ vraagt hij vervolgens. Bram zegt dat we gespaard hebben en dat we nu artikelen schrijven voor tijdschriften en dat Anouk daarvoor de foto’s maakt. ‘Maar je vriendin beweert dat ze in de bediening werkt brult hij. Hij voegt er aan toe dat we tijdens ons verblijf in de USA geen werkzaamheden mogen verrichten voor het Amerikaanse tijdschrift waar we hopelijk een deal mee gaan sluiten. We voelden ons nog nooit zo welkom.

Gelukkig zijn we in NY zelf wel welkom en het is erg fijn om Maartje, Gerben en natuurlijk Daantje (Dawntjah) eindelijk te zien. We wandelen, winkelen, eten sushi (‘Are you guys comfortable with the slimy texture?’ vraagt de serveerster) kopen nieuwe kleding, bowlen, zien voor de eerste keer in ons leven een Ipad, passen op Daantje (we wisten niet dat eten met zo veel snelheid tegen een TV aan gespuugd kan worden), krijgen uitleg van de roemruchte DJ Dallax over de werking van Spotify, fietsen door Manhattan (‘Fuck off with that stupid bike of yours you fucking idiot’ roept men hier beleefd). Als Bram na 3 dagen nog steeds de babyvoeding niet uit zijn broek heeft gewassen wijst Maartje erop dat ze een wasmachine hebben. Waren we gewoon niet meer gewend.

Na deze enorme cultuurschok vliegen we naar huis waar onze familie een welkomsborrel voor ons heeft georganiseerd in Utrecht, het punt waar we vertrokken. Het is erg leuk om iedereen weer te zien maar wat zijn we moe. We hadden bewust business class gevlogen om uitgerust thuis te komen maar het feit dat we de halve nacht champagne hebben zitten drinken zal daar niet aan hebben bijgedragen maar we klagen niet dat we een gratis upgrade hadden gekregen.

En nu als de sodemieter op zoek naar een huis en een baan!